Właściwa praktyka oddania

Śrī Rūpa Goswāmīn opisuje najwyższy rodzaj oddania (uttamā-bhakti), w swojej Bhakti Rasamrita Sindu, jako wolny od działań dla własnej korzyści. Taka postawa charakteryzuje się porzuceniem rytuałów których celem nie jest zadowolenie Pana.

Zazwyczaj jesteśmy przywiązani do pewnych form zachowania czy rytuałów. Każda kultura, cywilizacja czy społeczeństwo jest ich pełne. Część z nich jest wykonywana „z przyzwyczajenia”, (bo moi rodzice i dziadkowie tak zawsze robili), lub „ze strachu”, (co to się strasznego stanie kiedy np. nie ubiorę drzewka na święta?).

Najwyższy rodzaj oddania nie jest zależny od zewnętrznych czynności. Koncentracja na samej praktyce czy jej regułach i zasadach nie powinna pozbawić nas wizji jej celu, jej sedna, samego oddania.

Sensem praktyki kirtany, sakralnego śpiewu, jest towarzysząca mu emocja (bhāva), a nie doskonałe techniczne wykonanie muzyki. Co nie oznacza także, że powinniśmy fałszować jak marcujące się koty. Umiejętności techniczne są ważne, ale nie powinny one przesłonić tego co jest tutaj istotne, zadowolenia Kryszny (kṛṣṇānukūlya).

Wykonujmy nasze codzienne czynności z wiarą, wolni od innych pragnień niż zadowolenie Pana. Powinniśmy jednocześnie być wolnym od strachu, który wynika z obawy spowodowanej ich porzuceniem lub niewykonaniem. Taki strach, przed popełnieniem tego „grzechu”, jest przeszkodą dla praktykowania najwyższego rodzaju oddania.

Hari Om Tat Sat

Kryszna Kirtan

(wyświetleń: 53)