Namaste i Dźaj Sri Radhe

Dzisiaj trochę rozważań o tym czym jest wiara

Linki:

Czym jest wiara?

Powszechne znaczenie słowa wiara:

Słownik Jezyka Polskiego definiuje:

  1. określona religia, wyznanie, przekonanie o istnieniu boga;
  2. przeświadczenie o słuszności czegoś; przekonanie o wartości czegoś; przekonanie, że coś się spełni;
  3. 
wierność komuś;
  4. przekonanie o istnieniu zjawisk nadprzyrodzonych;
  5. potocznie: nieformalna grupa osób o wspólnych zainteresowaniach

Słowo WIARA miało niegdyś nieco inne znaczenie: ‘zaufanie’, ‘przyrzeczenie’, a także ‘wierzenia i przekonania przekazywane z pokolenia na pokolenie’ oraz ‘zwykły, tradycyjny ład i porządek’. Prasłowiańskie słowo *věra oznaczało ‘przeświadczenie, przekonanie, że coś jest prawdą’, ale również ‘ufność, że coś się spełni’. Ten sam pień i pokrewne znaczenie widoczne jest w łacińskim przymiotniku vera ‘prawdziwa’ i używanym do dziś niemieckim wahr ‘prawdziwy’. Prasłowiańska věra – zanim stała się rzeczownikiem –również była przymiotnikiem, ale uległa substantywizacji (przekształciła się w rzeczownik) i zaczęła zmieniać znaczenie: ‘prawdziwa ‘> ‘to co jest prawdziwe’ > ‘prawdziwe przekonania’ > ‘wierzenia i przekonania przekazywane z pokolenia na pokolenie’ / ‘tradycyjny ład i porządek’ > ‘zaufanie’ / ‘przyrzeczenie’ > ‘przekonanie, że coś się spełni, że coś jest prawdą’ > ‘przekonanie o istnieniu Boga’ > ‚religia’. [źródło]

Wiara w psychologii to też :

…nadawanie dużego prawdopodobieństwa prawdziwości twierdzenia w warunkach braku wystarczającej wiedzy. Jeśli subiektywne prawdopodobieństwo jest małe, to potocznie taką wiarę nazywamy przypuszczeniem, a przy znikomym prawdopodobieństwie mówimy, że czegoś nie wykluczamy. Twierdzenie, które jest przedmiotem wiary nie musi być do końca (lub w ogóle) wyrażone słowami – Dotyczy to także bardziej inteligentnych zwierząt, które również dokonują subiektywnej oceny prawdopodobieństwa i często wahają się jeśli ryzyko jest zbyt duże. Wiara jest także ważnym składnikiem nadziei. [źródło]

Wiara w religii:

różnie definiowana postawa osobowa. Pod wpływem intelektualizmu platońskiego, rozróżniającego między mniemaniem (gr. doxa) a wiedzą (gr. episteme), w myśli europejskiej uważano nieraz wiarę za niepełne poznanie i wstęp do intelektualnego oglądu. Wśród postaw wiary rozróżnia się jednak postawę „wierzę, że”, która jest pewnym przypuszczeniem, oraz „wierzę w”, która odnosi się do Absolutu i jest mocnym przekonaniem o jego istnieniu jako prawdy absolutnej. [źródło]

Wiara w Radża Jodze:

Śraddha – zaufanie, samozaufanie, wiara, pewność. Pierwsza z czterech głównych cech kultywowanych w Radża Jodze. Śraddha oznacza stan umysłu, który nie rodzi wątpliwości. Jest to postawa funkcjonowania z silną wiarą we własne możliwości, osiągnięcie podjętego celu lub podołanie pewnej roli życiowej. Śradha jest nie tylko pewnym przekonaniem, ale siłą wewnętrzną, siłą naszej postawy, determinacji. Wiara jest siłą, która umożliwia przezwyciężanie trudności i osiąganie wyznaczonego celu. Pojęcie pochodne Śraddhin, oznacza osobę, która ma wielkie zaufanie do siebie, swojego serca, przyjaciół.

Śraddhin jest to człowiek wiary o takim natężeniu, że nie rodzą się w nim wątpliwości, powątpiewania, załamania. Wiara ta stanowi siłę wewnętrzną do życia, aktywności, pracy, podążania za obranym celem.

Rdzeniem słowa Śraddha jest sylaba Śri, która oznacza coś uświęconego, dobrego lub prowadzącego do jakiegoś dobrostanu. Zatem oddawanie się ufności jest oddawaniem się czemuś dobremu, uświęcającemu. Można też oddać tę postawę wskazaniem bądź albo gorący, albo zimny, nigdy letni. Śradha jest fundamentem do rozwoju drugiej powiązanej z nią cechy — odwagi, energiczności (Wirja). [źródło]

Wiary w kontekście sanatana dharmy i gaudija wisznuizmu:

Czym jest wiara w kontekście materialnym, duchowym i jako element wstępny na scieżce duchowego rozwoju wyjaśnia Swami Tripurari

Każdy w coś wierzy – w coś materialnego lub duchowego. Bhagawadgita mówi: śraddhā-mayo‘yam puruṣo, co oznacza, że człowiek jest tym, w co wierzy . A wiara wcielonych dusz rodzi się z materialnych cech: sattwy (harmonii), radżasu (aktywność) i tamasu (bierność). Taka materialnie uwarunkowana wiara (która stanowi produkt materii) rozwija działania wiążące karmicznie – gdy mamy do czynienia z pasją lub ignorancją – oraz te ukierunkowane na wyzwolenie – w przypadku sattwy.

Istnieje też inna wiara (boska wiara), która jest transcendentna względem materialnej natury. W Śrimad Bhagawatam Śri Kryszna określił wiarę w swoją osobę jako transcendentną. Jeśli ktoś ma taką wiarę osiąga sferę transcendencji.

Boska wiara charakteryzuje się przekonaniem, że kompletne poznanie można osiągnąć tylko poprzez objawienie. Takie ukierunkowanie sposobu zdobywania informacji podkreśla wady intelektu w kategoriach jego zdolności do przekazywania kompletnej wiedzy. Według gaudijawedanty chodzi tu o wiedzę, dzięki której dusza/atman poznaje siebie i swoją perspektywę na doznawanie miłości. Ta wiedza obejmuje doświadczanie Brahmana/Boga jako rasa – raso vai saḥ – i smakowanie rasa czy też rozkoszy w związku z Jego osobą – rasaṁ hy evāyam labdhvānandī bhavati. A zatem boska wiara, w przeciwieństwie do materialnie uwarunkowanej wiary, pozwala na „zrozumienie prawdziwego znaczenia pism świętych”.

Boska wiara/śraddha wzrasta poprzez towarzystwo z osobami, które już ją mają.

Taka sadhusanga jest najpierw zaraźliwa i przebudza komalę – początkową, kruchą wiarę – a następnie przeobraża stadium komali w wiarę mocną, która skupia intelekt na  rozwoju duchowym.

Ostatecznie sadhu sanga i duchowa kultura (sadhana) powodują, że mocna wiara  jeszcze bardziej się umacnia i daje praktykującemu oparcie na gruncie rzeczywistego istnienia, a potem – tańczenia. Ten grunt sam jest boską wiarą, która usuwa wszelkie wątpliwości i pozwala na swobodne poruszanie się w ojczyźnie serca – w sferze lilasewy. Wiara implikuje więc ruch.

Thakura Bhaktiwinoda utożsamia wiarę z podporządkowaniem (śaranagati). Podobnie czyni Śri Kryszna w Bhagawadgicie, kiedy po przebudzeniu wiary Ardżuny w skuteczność bhakti, oznajmia mu, że praktyczne zastosowanie jego wiary oznacza podporządkowanie. Innymi słowy, wiara w pełni zrozumiana jest równoznaczna z przystosowaniem się do prawdy, natomiast racjonalne myślenie jest zaledwie niedoskonałym sposobem pojmowania prawdy. Przystosowanie się do prawdy obejmuje teoretyczne pojmowanie czy też zrozumienie jej, natomiast samo teoretyczne zrozumienie niekoniecznie wiąże się z przystosowaniem do niej. Wiara stanowi zasadę wprawiającą w ruch nasze życie. I na odwrót: gdy jesteśmy podejrzliwi,  zamieramy w bezruchu.

To, iż boska wiara ma charakter transracjonalny – czyli obejmuje doświadczenie wykraczające poza racjonalne poznanie –  nie znaczy, że jest irracjonalna. Wiara nie przez przypadek rodzi się z tajemnicy, która stanowi podstawę struktury i natury rzeczywistości; z tajemnicy, która nigdy nie będzie w pełni objaśniona bez względu na obietnice czcicieli rozumu. Tajemnica życia, z której rodzie się wiara jako ponadracjonalne narzędzie do otworzenia jej bram – do których rozum nie ma  klucza – wskazuje, że wiara jest w istocie racjonalna – jako logiczna odpowiedź na zagadkowość świata. W obliczu ogromu nieznanego musimy znaleźć racjonalny powód, aby móc ufać. [źródło; SwamiTripurari.pl]

 

W języku sanskryckim, wyrazem określającym zwykły akt wiary w egzystencję Boga jest słowo astikya. Słownik Monier-Williamsa tłumaczy je jako ”wiara w Boga, pobożność, wierność”. Wyraz ten napotykamy w Bhagavad-gicie 18.42, gdzie opisuje on jedną z bramińskich cech. Śrila Prabhupada tłumaczy je jako “religijność”.Natomiast śraddha, słowo, które potocznie tłumaczone jest jako “wiara”, posiada o wiele głębsze znaczenie niż astikya. Składają się na nie słowa śrad, czyli „serce”, oraz dha czyli „położyć” lub „umiejscowić”. Śraddha oznacza więc akt umiejscowienia w czymś naszego serca. Nie jest to zaledwie bierna akceptacja faktu istnienia Boga, ale dynamiczny akt prowadzący do umiejscowienia naszego serca w Bogu. Jest to rodzaj wiary, który prowadzi i przewodzi praktycznemu działaniu. [źródło]

Znacznie słowa Astikya i Śraddha

Āstikya (आस्तिक्य).  Wiara w Boga i inny świat. Czyli oznacza to slepa wiarę. Słowo śraddha ma inne znaczenie.  Wyraza i opisuje postawę ​pełnego ​zaufania.

​W ​tradycji ​indyjskiej ​śraddha ​to ​jest ​pełne ​zaufanie ​pokładane ​​w ​tego, ​kto ​przeszedł ​całą ​ścieżkę ​wtajemniczenia. ​Tym ​jest ​prawdziwa ​śraddha. ​Nie ​oznacza ​to ​ślepej ​wiary. ​W ​tekstach ​pojawiają ​się ​przykłady. ​​Kiedy ​nauczyciel pojawia sie i uczeń ​wierzy [śraddha] ​w ​mistrza bo ufa komuś  w kogoś k​to ​przeszedł ​całą ​ścieżkę. ​Czyli ​nie ​jest ​to ​irracjonalna ​ślepa wiara. Wiara w Santana Dharmie nie jest dogmatyczna. Jest racjonalna i bazuje na doświadczeniu oraz logicznym wnioskowaniu. Autentyczny guru, Sri Guru, to nauczyciel żyjący zgodnie z własnymi naukami, a nie lider sekty czy grupy. Taka wiara, czy raczej pełne przekonanie, że słowa i nauki nauki guru są prawdziwe, nawet bez bezpośredniego doświadczenia, jest kluczowa na ścieżce duchowej. Takie przekonanie jest początkowym etapem na ścieżce duchowej, prowadzącym do głębszego zrozumienia i praktyki. Jest niezbędna, aby uniknąć fanatyzmu religijnego i osiągnąć prawdziwą śraddhę.

Przekonanie to musi ​być ​poparte ​dowodami, ​obserwacją ​czynioną ​przez ​ciebie. ​​Maitreya ​Upanishad ​wspomina ​dwukrotnie ​o ​wierze, ​o ​tym ​czym ​jest ​śraddha:

​”śraddha, ​czyli ​przekonanie, ​które ​jest ​obecne ​w ​słowach ​guru, ​że ​istnieje ​tylko ​jedna ​rzeczywistość, ​bez ​drugiej ​jest ​jedna, ​nie ​jest ​dwoista, ​że ​samotność ​jest ​niezbędna ​do ​medytacji ​ani ​klasztor, ​ani ​wnętrze ​lasu”.  [Maitreya Upaniszada, 2.16] ​

„Istnieje wyzwolenie dla tych, którzy są wolni od wątpliwości. Nie ma emancypacji nawet pod koniec powtórki narodziny tych, których umysły opanowały wątpliwości. Dlatego należy mieć wiarę” [Maitreya Upaniszada 2.17]

Czyli ​przekonanie (​śraddha) ​w ​słowa ​guru ​jest ​warunkiem wstepnym ​do podjęcia ​praktyki. ​Wiemy ​z ​kanonicznych ​wersetów ​gaudia wisznuizmu, ​że ​ścieżka ​bhakti ​zaczyna ​się ​od ​etapu ​śraddha. ​I ​ten ​wstępny etap jakim jest ​śraddha, ​jest ​tak ​naprawdę ​już ​zaawansowanym ​etapem, ​dlatego ​że ​ta ​wiara ​jest ​pełna, ​umocniona ​i ​oparta ​o ​własne ​doświadczenie ​i ​obserwacje. ​ ​Czy ​można ​powiedzieć, ​że ​ktoś, ​kto ​przyszedł ​dosłownie wczoraj ​do ​praktykujących ​bhakti ​jogę, ​już ​posiada ​tę ​wiarę? ​Czy ​też ​jeszcze ​nie ​doszedł ​do ​tego ​etapu? ​To ​pytanie ​zostawiam ​otwarte.

ādau śraddhā tataḥ sādhu-
saṅgo ‘tha bhajana-kriyā
tato ‘nartha-nivṛttiḥ syāt
tato niṣṭhā rucis tataḥ
athāsaktis tato bhāvas
tataḥ premābhyudañcati
sādhakānām ayaṁ premṇaḥ
prādurbhāve bhavet kramaḥ

„Na początku trzeba mieć wstępne pragnienie samorealizacji. Doprowadzi to do etapu próbowania obcowania z osobami, które są duchowo wzniosłe. Na następnym etapie otrzymujemy inicjację od wzniosłego mistrza duchowego i pod jego instrukcjami bhakta neofita rozpoczyna proces służby oddania. Spełniając służbę oddania pod przewodnictwem mistrza duchowego, można uwolnić się od wszelkich materialnych przywiązań, osiągnąć stabilność w samorealizacji i zasmakować w słuchaniu o Absolutnej Osobie Boga, Śri Krysznie.  [Bhakti-rasāmṛta-sindhu 1.4.15-16]

To ​jest ​nauka ​o ​​siddhancie, ​czyli ​o ​konkluzji i ​wnioskach ​filozoficznych, ​co ​oznacza ​koniec ​wiedzy, ​czyli ​po ​tym ​już ​nie ​ma ​nic ​więcej. ​I ​ponieważ ​ta ​wiedza, ​siddhanta ​jest ​ostatecznym ​wnioskiem, ​który ​można ​wyciągnąć ​ze ​wszystkich ​początkowych ​założeń ​wcześniejszych ​wniosków, ​że ​A ​prowadzi ​do ​B, ​​B ​prowadzi ​do ​C, ​C ​prowadzi ​do ​D ​itd. ​​Zatem ​wiara ​śraddha ​jest ​koniecznym ​warunkiem ​na ​ścieżce ​duchowej. ​Jeśli ​nie ​posiadasz ​tej ​wiary, ​nie ​posiadasz ​tej ​śraddhy, ​powinieneś, ​powinnaś ​nad ​tym ​popracować. ​

Zwłaszcza, ​że ​wiele ​razy ​widzę, ​kiedy ​przychodzą ​nowi ​adepci, ​ich ​wiara ​jest ​ślepa ​lub ​nie podbudowana ​wiedzą ​i ​zrozumieniem. ​I ​jeśli ​nie ​pracują ​nad ​tym, ​nie ​rozwijają ​się ​w ​kierunku ​śraddhy, ​często ​prowadzi ​to ​do ​fanatyzmu ​religijnego ​albo ​innych ​patologicznych ​zachowań ​na ​ścieżce ​duchowej. ​

I ​to ​jest ​koniec ​rozważania ​temat ​śradhy, ​czyli ​wiary. ​

W kolejnym odcinku opowiem o pachnących perłach.

Mówił do Ciebie Kryszna Kirtan

Hari Om Tat Sat i
Dźaj Sri Radhe!

 

(wyświetleń: 82)

1649 Total Views 2 Views Today

Zobacz podobne

Post Views: 1 111