Czym jest kirtan, indyjska praktyka medytacji wywodząca się z Tradycji Bhakti.

Zasadniczo mamy dwie formy medytacji:

1. Mindfulness czy też Uważność,

oraz

2. Medytacja z mantrą, lub też wizualizacje które są odmianą i częścią tej praktyki.

Obie formy mają swoja bogata tradycje i literaturę zarówno w hinduizmie jak i w buddyzmie, które obie są religiami dharmicznymi opartymi na Odwiecznej Zasadzie (dharma lub sanatana dharma) i bazują na doświadczaniu (darśan) a nie na dogmatycznej wierze jak jest w religiach abrahamicznych.

Buddyzm ze swoimi praktykami ma swoje źródło w czymś co naukowcy obecnie nazywają okresem braminicznym, ale który z punktu widzenia hinduisty jest po prostu starożytną formą tego co obecnie nazywamy hinduizmem zatem …posiada wspólne źródło.

Buddyzm czerpał pełnymi garściami ze “zjawisk mistycznych” Indii jedynie nie oparł swoich Nauk o pisma Wedyjskie i tylko z tego powodu nie jest zaliczany do “hinduizmu”

Sama nazwa hinduizm jest o tyle myląca że określa zbiór praktyk i koncepcji religijnych obecnych na subkontynencie Indyjskim co nie uwzględnia wielości koncepcji teologicznych i metafizycznych tam obecnych coraz wielu rodzajów praktyk. Z braku miejsca rozwinięcie tego tematu tu pomijam.

Do rzeczy.

Joga Sutry (II w p.n.e.) opisują praktykę która określają terminem koncentracji (dharana) oraz medytację właściwą (dhyana). W obu przypadkach używa się mantr. Mantra (“to co uwalnia/wyzwala umysł”) jest formułą medytacyjną, nie jest przypadkowa, ma swoje źródło w Tekstach danej Tradycji.

Każda mantra zawiera w sobie pewny wymiar rzeczywistości który opisuje, poprzez praktykę (sadhana) powtarzania mantr praktykujący (sadhaka) “dostraja” się do tego określonego wymiaru. Tyle aspekt mistyczny.

Mantra – man znaczy umysł, a tra pochodzi od słowa trayate – uwalniać. Mantra jest dźwiękiem lub zestawem dźwięków który uwalnia umysł od kłopotów i trosk dnia codziennego.

Dźwięki stwarzają specjalne stany bytu. Kiedy słyszymy jakieś słowo natychmiast okazujemy emocjonalną reakcję na skojarzenia które mamy związane z obrazem jaki ten dźwięk symbolizuje. Mantra jest specjalnym dźwiękiem, jest ona boskim lub duchowym dźwiękiem który wpływa nie tylko na nasze ciało fizyczne czy umysł, ale także na nasze ciało duchowe (svarupa), na nas samych (atman). Dźwięk mantry działa jak magnes który przyciąga energię duchową. Budzi w nas Ducha, i ostatecznie prowadzi do Zrozumienia i Doświadczenia naszej duchowej tożsamości.

Korzyść jaką przynosi “zwykłemu” śmiertelnikowi powtarzanie mantry to m.in:

  • uspokojenie umysł (wpływa na system nerwowy)
  • i relaksację.

To pierwsze doświadczalne efekty tej praktyki. Podejście metafizyczne czy mistyczne nie jest tutaj potrzebne. Można inaczej powiedzieć że to to może potem …jak ktoś zechce. Tak jak Mindulness, które wyrasta z buddyzmu, ale samo w sobie buddyzmem nie jest. Celem w Mindfulness nie jest osiągniecie nirwany, czy oświecenia.

Datowany najwcześniej pisany święty Tekst Indii który zawiera spisane mantry to Rig Veda (1100-1700 p.n.e.). Z samym datowaniem jest ten problem, że z definicji ta Tradycją jest tradycja przekazu ustnego (śabda brahmana) zatem dla zwolennika tej Tradycji ta data nie jest nijak wiążąca, ponieważ w samym tekście są często zawarte sugestie że pochodzi on sprzed tysięcy lat, ale był przekazywany ustnie a nie pisemnie…nie miej dla współczesnej materialistycznej nauki wiążące jest datowanie pisanego tekstu.

Jest kilka technik medytacyjnych z wykorzystaniem mantr. Jedną z nich jest kirtan.

“kirtan [sanskr. kīrtan ‘wychwalać’], w hinduizmie i sikhizmie pieśń rel. opiewająca i wychwalająca Boga;

pierwszy wers śpiewany solo powtarza grupa przy akompaniamencie instrumentów perkusyjnych; za twórcę pierwszych k. tradycyjnie uznaje się Dźajadewę, upowszechnił je Ćajtanja; w sikhizmie k. jest jedną z form oddawania czci Bogu, toteż szczególną wagę przywiązuje się do tekstu, a warstwa muz. ma znaczenie drugorzędne.” [źródło: Encyklopedia PWN]

Kirtan jest popularną praktyką medytacji spopularyzowaną poprzez Ruch Bhakti (początek przypisywany na VII w i związany ze wszystkimi szkołami wewnątrz hinduizmu takimi jak wisznuizm, siwaizm, siaktyzm, oraz z różnymi szkołami filozoficznymi jak monistyczne i dualistyczne) ale – o czym należy pamiętać- jest umocowany we wcześniejszych Tradycjach i wcześniejszych pismach. Zatem czy w tym kontekście stwierdzenie o “starożytnej tradycji” jest tak bardzo na wyrost?

Naukowcy piszą o tej tradycji tak: (za Madhu Pandit)

Idea świętego dźwięku obdarzonego wyzwalającą mocą posiada starożytny rodowód i jest istotnym elementem religijnej myśli indyjskiej, co potwierdza m.in. Guy L. Back w swojej Sonic Theology: Hinduism and Sacred Sound. Istotą teologii Bhagawatapurany i myśli wisznuickiej jest praktyka recytacji i śpiewania imion Kryszny (nama-sankirtana). Jedną z form nama-sankirtany jest kirtana, czyli głośny, wykonywany zazwyczaj zbiorowo śpiew, któremu towarzyszą muzyka i taniec. Wielka święta formuła (mahamantra) Hare Kryszna jest zbiorem szesnastu imion Kryszny. Korzyści płynące z praktyki recytowania mahamantry zostały wnikliwie opisane w tekstach związanych z kręgiem religii bhakti. Wisznuici uważają, że mahamantra jest mantrą medytacyjną. W 1998 r. David B. Wolf, Ph.D. zbadał wpływ mahamantry na redukcję stresu, łagodzenie skutków depresji i podnoszenie poziom zadowolenia z życia. Celem medytacji w wisznuizmie jest osiągnięcie stanu najwyższego skupienia na osobowym Bogu. Medytacja polega na kontemplowaniu formy, cech, aktywności Boga i swojej praktyki oddania dla niego.

więcej tutaj:

oraz w moim tekście o kirtanie:

Przykładowa praktyka kirtanu:

Hari Om Tat Sat

Kryszna Kirtan

(wyświetleń: 2058)

11762 Total Views 2 Views Today

Zobacz podobne

Post Views: 6 215