Od rytuału do duchowości

Rytuał to forma. Zwyczaj, zasady postępowania, przyzwyczajenie. Jak to działa? Czy Bóg akceptuje nasze rytuały? Być może, ale bardziej zależy mu na tym co jest wyrażane w tej formie. Na naszej Miłości względem Niego. Na naszym wewnętrznym duchu oddania.

Rytuał to zewnętrzna forma

Każda religia czy ścieżka mistyczna posiada różne rytuały. Kiedy przywiązujemy większą wagę do nich niż do sensu który wyrażają stajemy sie sekciarscy, fanatyczni. A nawet ateistyczni.

Ktoś powie; nie, to nie tak, rób to tak i tak, bo tak mówi moje Pismo, mój kościół, moja grupa. Jeśli robisz inaczej, robisz źle.

Powtarzanie mantry to rytuał, studiowanie świętych Tekstów to rytuał, powtarzanie modlitw to rytuał, religijne życie jest ich pełne. Zwykłe życie także jest pełne rytuałów; oglądanie telewizji, kibicowanie w określony sposób „naszym”, to wszystko ma istniejący i określony sposób zachowania na początek, środek i koniec, i to wszystko to są rytuały.

Ponieważ nie rozumiemy znaczenia religijnych rytuałów, powstaje w nas nienawiść, złość, egoistyczne współzawodnictwo. Zamiast oczekiwanej jedności, współczucia, harmonii, miłości czy oddania.

Rozumiemy literę prawa, ale nie rozumiemy jego ducha

Celem duchowej praktyki jest przemiana naszego serca, transformacja naszej tożsamości. Jaki jest pożytek ze wzniosłej filozofii gdy nie tworzy dobrego charakteru?

Duchowa nauka ma za zadanie przemienić serce. Z tego pełnego egoistycznych pragnień i celów na takie pełne oddania i miłości względem Boga, i innych. Zamienić nasza arogancję i pychę na pokorę i docenienie innych.

„Zajęcia zawodowe (dharmy), które człowiek spełnia odpowiednio do swojej własnej pozycji, są tak długo bezużyteczne, jak długo nie wzbudzaj sobą przyciągania do przekazu Osoby Boga.” – Bhagawatapurana 1.2.8

Jeśli nie stajemy się bardziej święci, nie budzi się w nas prawdziwe uczucie względem Boga i Jego przekazu. To wszystkie działania są bezużyteczną stratą czasu.

„O najlepsi spośród podwójnie urodzonych, wnioskuje się zatem, że najwyższą doskonałością, jaką ktoś może osiągnąć poprzez wypełnianie przepisanych dla jego zawodu (dharmy) obowiązków, zgodnie z kastowymi podziałami i porządkami życia, jest zadowolenie Najwyższego Osobowego Boga.” – Bhagawatapurana 1.2.13

To co jest wykonane, czy ofiarowane z czystą intencją zadowolenia Boga, bez własnej egoistycznej motywacji, jest aktem mającym siłę prawdziwej przemiany naszego serca. Nie jest to pusty rytuał. To nasza intencja zamienia rytuał, który sam w sobie jest jedynie zewnętrzna czynnością, na wewnętrzny akt oddania.

„Każdy najdrobniejszy dar z miłością złożony – listek, kwiat, owoc, wody odrobinę – trudzącej się duszy samooddania dar, przyjmuję Ja Sam.” – Bhagawadgita 9.26

Szczere ofiarowanie z uczuciem i oddaniem zmienia naszą świadomość. I zadowala Krysznę.

Cel ścieżki mistycznej

Ludzie wykonują religijne rytuały z różnych powodów. Dlatego otrzymują różne ich rezultaty. Ktoś może pragnąć prestiżu, podziwu, władzy, pozycji. Ktoś inny pragnie materialnych korzyści. I to czego pragnie otrzymuje. Ktoś inny pragnie jedynie zadowolić Boga, ze szczerego serca, i to pragnienie oczyszcza go i zbliża do świętości prawdziwie. Budzi miłość Boga w sercu.

To jest prawdziwym celem religii czy ścieżki mistycznej. To uniwersalna zasada, która budzi w nas ukryte do tej pory uczucie do Boga. To jest prawdziwe sedno wszelkich praktyk duchowych.

Jeśli rytuały są wykonywane z tym celem w umyśle, stają się metodą która przenosi naszą świadomość z przyziemnej do transcendentnej. Do najwyższego przeznaczenia.

Jaka jest nasza prawdziwa motywacja? Możemy intonować imiona Boga, modlić się lub wykonywać przeróżne ofiary, ale to wszystko może być tylko pustym rytuałem. Gdy usta jedynie powtarzają, a serce jest gdzie indziej.

Te same czynności wykonywane z entuzjazmem i z właściwą motywacją stają się czymś głęboko duchowym. Nasze serce oczyszcza się (ceto-darpaṇa-mārjanaṁ), nasza świadomość (citta) zmienia się, a szczęście i nieszczęście przestaje mieć znaczenie. Dlaczego? Ponieważ wykonujemy to z włąściwa motywacją, z miłością i z właściwym przewodnictwem.

Prosta i skuteczna praktyka duchowa

Słuchanie i intonowanie o Bogu i Jego Towarzyszach jest najprostszą praktyką jaką ktoś może wykonać. Nie potrzeba żadnych specjalnych kwalifikacji czy umiejętności. Ta praktyka budzi pragnienie kochania w podobny sposób.

Zainspirujmy się wzajemnie

Ludzie chodzą do kościoła czy świątyni z powodu przywiązania do rytuału. Czasem z powodu strachu, bo co by się stało gdyby nie poszli? Albo obawiają się tego co powiedzą sąsiedzi lub znajomi. Czasem chodzą tam z przyzwyczajenia do tradycji, albo z powodu materialnych pragnień o które się modlą.

Prawdziwym celem istnienia takich miejsc jest spotkanie innych osób które są na tej samej ścieżce, po to aby wesprzeć i zainspirować się wzajemnie w czynionych wysiłkach. Te miejsca istnieją po to, aby podzielić się własnymi doświadczeniami, albo by poznać doświadczenia innych, tych których uznajemy za świętych. Te miejsca istnieją po to aby oduczyć się tych rzeczy które są niekorzystne na drodze do Boga i poznać te które są korzystne.

Duchowy cel jogi

Celem ośmiostopniowej jogi nie jest posiadanie wspaniałego ciała. Jej celem jest osiągnięcie stanu samadhi, pełnego zaabsorbowania na duchowym i transcendentnym celu naszej praktyki, pełnym oddania skupieniu na Bogu.

Jeśli nasz umysł jest poprawnie skupiony na tym celu, wtedy w rzeczywistości osiągniemy ten cel. Jakąkolwiek duchową ścieżkę czy metodę praktykujemy, jeśli skupimy umysł na celu, oczyścimy serce i nasze motywacje, osiągniemy czystą boską miłość.

Mistyczna doskonałość

Rytuały są darem który daje nam pewną formę, poprzez którą możemy osiągnąć wyższy cel. Jeśli bedziemy widzieć je w tej perspektywnie, nie myląc przy tym formy z treścią. Staniemy się wolni od pustego rytualizmu i skorzystamy w pełni z narzędzi które mogą uczynić nasze życie duchowo czy mistycznie doskonałym.

Hari Om Tat Sat

Kryszna Kirtan

(wyświetleń: 108)